MEOW!

Para madaling matutuhan ng mga pupils ko ang tunog ng letrang "C",







Madaling natandaan ng mga bata ang itinuro ko. Isang araw, nireview namin ang mga tunog ng mga letra. Nang tanungin ko si Pipoy(hindi totoong pangalan) kung ano ang tunog ng letrang "C", hindi niya maalala.



Para maalala niya,







Iba't ibang paraan kung paano natututo ang mga bata. May mga batang madaling matuto, mayroon naman hindi ito ay dahil magkakaiba ang bawat isa. Bilang isang guro, kinakailangang mag-isip ako ng maraming paraan kung paano matututuhan ng mga bata ang lahat ng bagay na nais kong ituro sa kanila.

Kung tatanungin ninyo kung alam na ng batang 'yon ang tunog ng letrang "C". Alam na niya matapos kong iguhit ang aming karanasan sa klase.

BILOG?

Ang bilog ay circle sa ingles. Ang salitang ito ay tumutukoy din sa isang inuming nakalalasing.

Noong ako ay nakadistino sa Aurora, mayroon akong nakakuwentuhan na magulang tungkol sa isang pangyayari sa loob ng klase ng kanyang anak na may kaugnayan sa salitang "BILOG".

Narito ang kuwento:


(Sa isang kindergarten class, pinaguhit ng teacher ang kanyang mga mag-aaral ng isang bilog. Madaling nagawa ng mga bata ang pinagawa ng kanilang guro maliban kay Jepoy na tila hirap na hirap sa pagguhit. At nang siya ay matapos, nagulat ang guro sa igunuhit ng kanyang mag-aaral. "Jepoy, bakit bote ang bilog mo?" tanong niya. Ang tugon ng bata, "'Yan po kasi ang laging pinabibili sa akin ng tatay ko sa tindahan.")

Sabi sa Proverbs 22:6, "Train a child in a way he should go and when he is old he will not turn from it." Base sa ating kuwento, may maling konsepto ang natutuhan ng bata. Kung kaya, bilang mga magulang at bilang mga nakatatanda, dapat nating ituro sa mga bata kung ano ang tama. At isa sa mga pinakamabisang paraan ng pagtuturo nito ay sa pamamagitan ng ating mga gawa.

BELIEVE AND YOU WILL RECEIVE

Ito ang aking PRC card, kakukuha ko lang sa PRC Baguio. August 2007 nang kumuha ako ng Licensure Examination for Teachers pero 'di ko agad nakuha ito dahil sa dami ng trabaho. Salamat, sa wakas hawak ko na rin ito.

Kung tutuusin, parang milagro ang pagkapasa ko sa nasabing pagsusulit. Para makapasa sa nasabing exam kinakailangan na ang isang examinee ay makakuha ng 75 na rating. 2001 nang nagtapos ako ng kolehiyo. Maraming bagay na napag-aralan ko noon ang nakalimutan ko na kagaya ng mga bagay tungkol sa Foundation of Education. Kung kaya, sinipagan ko ang aking pag-aaral sa mga bagay na iyon.

Araw at gabi akong nanalangin sa Diyos na nawa makapasa ako. Sabi ko sa Panginoon na salat ako sa kaalaman kung kaya humihiling ako sa kanya. At sabi ko pa, "Panginoon, sabi po ninyo na kung kakatok ako sa inyong pintuan pagbubuksan ninyo ako, kung hihiling ako, pagbibigyan ninyo ako at sabi mo pa kung magtitiwala ako ibibigay mo ang hiniling ko." Kaya't lubos akong nagtiwala sa Diyos na inilagay na Niya sa aking kamay ang tagumpay. Hindi lang ito ang ipinalangin ko sa Diyos, ipinalangin ko rin ang lahat ng bagay na may kaugnayan sa pagkuha ko ng exam, ang lapis na gagamitin ko, ang room kung saan ako mag-eexam, ang aming proctor, pati na rin ang machine na magchicheck sa aming test paper.Nakakatuwa ano? Ito pa ang nakatutuwa, pati na rin ang grade na gusto ko, ipinagpray ko na. Sabi ko, "Lord, sana kahit 80 lang okay na sa akin."(Kakantiyawan kasi ako ng aking ate kung below 80 ang makuha ko.)

Sa madali't sabi, nakuha ko nga ang minimithi ko, pati na rin ang grade na hiniling ko, dinagdagan pa Niya ng ilang mga puntos. Hindi ko ipinagmamayabang ang pagkapasa ko ng exam dahil ito ay hindi bunga ng sarili kong kakayahan kundi, ito ay biyaya mula sa Maykapal.

Ang aral na aking nakuha sa karanasan kong ito, "Believe and you will receive."

LORD, SEND ME

I admire those people who are ready to lay down their lives for the sake of others. I heard a lot of stories of people who did sacrifice their own good and even their own lives for other people. I asked myself, "Am I ready and willing to do the same?"

One pastor said to me before he died, "Rhiza, you will be a great missionary." I didn't know why he said that. I never told him that I wanted to be a missionary.I have been serving the church(The United Methodist Church) since I have graduated from college(2001). By the way, deaconesses are persons who have been led by the Holy Spirit to devote their lives to Christ-like service under the authority of the church.(Par.1313, from the Book of Discipline of the United Methodist Church)Deaconesses function through diverse forms of service directed toward the world to make Jesus Christ known. Deaconesses serve to:
a. Alleviate suffering;
b. Eradicate causes of injustice and all that robs life, dignity and worth;
c. Facilitate the development of full human potential;
d. Share in the building of global community through the church universal.

We, deaconesses are ready to give our services to any United Methodist Church agencies and programs or institutions or programs other than the UMC, provided that the approval be given by the Deaconess Board in consultation with the bishop.

For my seven years of service, I am functioning as a kindergarten and Sunday School teacher, pianist, choir conductor, Bible Study leader, preacher and even a janitor in the local church where I am appointed. The work is hard and challenging but I am enjoying it. I am that kind of person who loves challenges and adventures.

Eventhough I am happy serving the Lord inside the church, I still desire to go outside because of a dream. I have a dream. I think this dream will not be realized inside the four corners of the church. Maybe, you will think that I am becoming selfish. Others think that deaconesses leave the church to search for greener pasture. No, my friend. This dream is not just for myself but for all. And I want you to know that I will not leave the deaconess ministry.

When I was in college(Haris Memorial College), I experienced teaching children in the slum areas in Metro Manila. Since then, the passion of serving/reaching out those children from the less privileged families bloomed in my heart. That's why I have a dream or a vision of putting up a school intended for these children. I picture this school to be situated on top of a hill, surrounded by flowers, vegetables and trees and there is also a creek nearby. The school will be named Balay Kiddie Center.(Balay is an ilocano word which means house.)But it seems that this dream is far from its realization. I don't have money to use. That's the problem. But I don't stop dreaming, believing and hoping that this dream will come true. If I will not be given a chance to put up a school of my own, I am willing to give my service to any institution that serves to educate poor children specially those children from the farflung areas who oftentimes disregarded by the concerned people.

Based on what I have mentioned, yes, I really wanted to be a missionary. But to be a missionary is not so easy. You need to go to places where you do not know. Sometimes, your life is considered in danger. Recently, I heard a news from a friend that a fellow deaconess who was specially appointed to teach indigenous children in Tanay, Rizal was killed when there was an encounter between the military and the New People's Army. According to the news, she was mistakenly identified as a member of the NPA. What a sad story, tears fell from my eyes when I heard this sad news.

The Bible says in Matthew 10:39, "Whoever finds life will lose it, and whoever loses his life for my sake will find it. To tell you honestly, I want to die while I am in the ministry. I am willing and ready to die for Jesus' sake.

Thinking of what is happening in our society today, there are a lot of people who need to know and experience that there is hope and that God loves them. Jesus Christ is calling someone who is willing to be used as God's arm in reaching out those brethren.

For God's glory, I say without hesitation, "Lord, send me."

Five Years is not Enough

"Rhiz, five years is not enough to admit what happened and another years for forgiveness. This is really hard but you will surely get there. Be mad if you need to, by doing that forgiveness follows."

This was the reply of a friend of mine when I texted her,"Ate, I thought I am already healed. But everytime I remember what had happened, I feel like cursing those people who ill-used me."

You might ask me what had happened why I felt that way. Okay, I'll tell you.

2003 when I first fell in love. I was 23 years old then. I was very idealistic when it comes to love. I promised myself that whoever the man who comes first will also be the last man in my life. That's why I set a standard. That man must be a man of God who possess kindness, intelligence and of course, good outside look. When that man came, I thought, he was the perfect and right for me. I felt so blessed to have him. I was proud to be loved by him.

The moment that we were together was one of the happiest moment in my life. I thought it will last forever. Time came that we need to be separated by distance due to the call of work. He promised me that he'll stay the same.

I missed him very much. He told and promised me to visit me. I really expected him to come to my place. One...two months had past but still, I was waiting for his promise. I understood why he didn't pay any single visit because I knew he had a lot of work and at that time his brother was seriously sicked. But I believe that was not an acceptable reason. He was in a relationship and he was old enough to balance everything. I texted him, "Kailan ka pupunta rito, sa burol ko?" He got mad because of that text message. So, what I did was to ask for forgiveness.(Ako pa 'yong humingi ng tawad ha?)

I loved that person not just because of his positive qualities but his total personality. I was very crazy about him.

As days went by, lumalabo na ang lahat. Dahil nga siguro sa lack of communication. I asked my friend who was working with him kung may iba na siya. She told me, "I don't know."

I got a chance to talk to him. I asked him what's the problem. He said,"Isipin muna natin ang mga sarili natin. As of now, I want to help my brother." So, nanahimik muna ako.

After a couple of months, I was informed that he's getting married. We didn't have a formal break up. I can't explain what I felt during that time. It was so very painfull. And what made it hard for me to accept the reality was the fact that he left me for a very good friend of mine whom I trusted so much. That was the very saddest and lowest point of my life.

But I need to move on. And it was really hard for me to do so. During those teary moments, I heard the voice of the Lord saying,"My child, I love you very much."

Yes, the Lord loves me so much. If man's love fails us, God's love never fails. He is true to His promises.

Because of that heartbreaking experience, my dreams live again. When I was in love with that man, I had forgotten to think of myself, my dreams and ambitions.

Tatlong taon na ang nakalipas. I am still on the healing process. Gusto ko nang makalimutan ang lahat. Pero napakahirap. My friends told me, "Huwag kang magmadali."

Yes, I believe that in God's time, everything will be all right.

PATAWAD AMA!

"Ama, patawarin mo sila,sapagkat hindi nila nalalaman ang kanilang ginagawa."

Isa ito sa maga huling pitong wika ng ating Panginoong Jesus nang Siya ay ipinako sa krus.

Si Jesus ay walang kasalanan. Ngunit Siya ay hinatulang mamatay dahil sa pagtuturo Niya ng katotohanan.Maraming tao ang nagalit sa Kanya sapagkat naghatid Siya ng liwanag na naghayag sa ginagawa nilang 'di tama.

Mga kawawang nilalang, ginagawa nila ay di nila nalalaman.

Nangyari ito mahigit 2000 taon na ang nakalipas. Sa panahon natin ngayon, tila sumisigaw pa rin ang ating Panginoon ng, "Ama, patawarin mo sila sapagkat di nila nalalaman ang kanilang ginagawa." Bakit ko nasabi ito?

Una, dahil maraming tao pa rin ang walang paninindigan. Ang mga taong ito ay parang lintang nakadikit sa mga malakas at makapangyarihan. Kung mahina na ang kanilang kinakapitan, lilipat na naman sila sa iba.Ito rin ang mga taong tila may paninindigan ngunit 'di naman nila alam kung ano talaga ang kanilang ipinaglalaban.

Pangalawa,dahil sa mga taong nabubuhay sa kasinungalingan.Pilit itinatago ang kanilang kasalanan. Nabuko na nga sila, pilit pa ring pinagtatakpan ang kanilang maling nagawa.Ito rin ang mga taong tila maamong tupa, iyon pala, mas masahol pa sa pinakamabangis na hayop sa balat ng lupa.

Pangatlo, marami pa rin ang walang pakialam.Laganap na ang katiwalian at kawalang katarungan subalit marami pa rin ang nagbibingi-bingihan at ayaw makisangkot sa usapin ng lipunan.

Pang-apat, dahil sa mga taong makasarili. Ito ang taong walang pakiaalam sa iba, isinusulong lang ay sariling interes nila.Hindi na baleng matapakan ang iba, makamit lamang ang gusto nila.

Panglima, dahil sa mga taong nakikita lang ay mali ng iba. Hindi lingid sa atin ang mga nangyayaring kaguluhan sa gobyerno, maraming nagagalit sa katiwalian ng mga namumuno."Pagbabago!"ang sigaw natin, ngunit nasabihan na ba natin ang ating sarili,"Sarili ko, magbago ka!"Paano natin maaalis ang puwing ng iba kung di natin kayang tanggalin ang troso sa ating mukha?Paano natin mababago ang lipunang ito, kung mismong sarili natin di natin kayang mabago?Sa mga nangyayaring hidwaan sa pamahalaan, di ko na alam kung sino ang nagsasabi ng katotohanan. Ang masasabi ko, pare-pareho lang sila.

Pang-anim, dahil sa mga taong 'di pa rin tumatanggap sa regalo ng kaligtasan na kaloob ni Kristo. Mas pinipili pa ring mabuhay ayon sa pita ng laman. Masyado silang nabulag sa pansalamantalang kaligayahang dulot nito.

Panghuli, dahil sa mga taong nagsasabing alagad ni Kristo,ngunit 'di naman nagsisilbing buhay na patotoo. Ang pagiging kristiyano nila ay hanggang salita lamang at sa gawa nila'y 'di nila napapatunayan.

Alam ko, tulad ko, napapagod na rin kayo sa mga nangyayari sa lipunan natin ngayon. Hayaan ba natin na patuloy pa ring sambitin ni Jesus ang,"Ama, patawarin mo sila sapagkat hindi nila nalalaman ang kanilang ginagawa!"?

Huwag na nating hintayin ang iba na sumagot sa katanungang ito,umpisahan na natin sa sarili natin mismo. Katulad ng hinahangad nating pagbabago. Ito ay mag-uumpisa sa sarili ko at sa sarili mo.

At sabihin natin sa ating Panginoong Diyos,"Ama, patawarin Mo ako, sapagkat hindi ko alam ang ginagawa ko, baguhin Mo ako, para sa bayan ko at para sa kaluwalhatian Mo."

AMEN!

GUSTO KONG MAGING WRITER!

Nang umuwi ako sa min noong bagong taon,nagkaroon ako ng hindi inaasahang pagkakataon na mabasa ang mga sinulat na sanaysay ng aking yumaong ama. Nag-aayos ako ng mga gamit sa bahay nang makita ko ang isang envelop na naglalaman ng mga sanaysay na akda niya. Magaling ang tatay ko sa pagsusulat lalo na sa wikang ingles.

Ito ang nais kong tularan sa kaniya. Pero kahit na anong pilit ko yata ay hindi ko pa rin magawa. Ang sabi sa isang kasabihan, "Practice makes perfect." Sulat lang nang sulat, mapapasaan at gagaling din. Kung kaya, heto, nagsusulat kahit walang nagbabasa sa aking mga sinusulat.

Sa totoo lang, pangarap kong maging isang manunulat. Sa katunayan, marami na rin akong nagawang kuwento, karamihan dito ay pambata(natural lang dahil ako ay isang guro ng pre-school). Noong ako ay nasa kolehiyo, madalas akong mapili na isa sa mga gagawa ng material para sa Sunday School. At noong 2005, nagkaroon ng seminar para sa mga School Paper Advisers, ako ang ipinadala ng aming paaralan. Hindi ko inaasahan na mapili ang gawa ko sa newswriting at editorial cartooning bilang Best Output.

Ganoon pa man, naroon pa rin ang pakiramdam na walang saysay ang mga sinusulat ko. Pero, sige, hindi pa rin ako magsasawa sa pagsusulat kahit walang nagbabasa. Malay natin, kapag wala na ako, tsaka lang mababasa ang mga ito. Ang mga libro sa Biblia, matagal na panahon pa ang lumipas bago ito natuklasan. Tingnan natin ngayon, ang Biblia ang maituturing na "Best Selling Book". Siguro, kagaya ng Biblia, may makakatuklas din sa mga sinusulat ko, at maging inspirasyon nila sa buhay.